Queen 1
Ik kies er bewust voor om een beperkt aantal individuele trajecten te begeleiden.
Deze vorm van zorg is intens en vraagt mijn volledige aanwezigheid. Door het aantal cliënten laag te houden, kan ik de kwaliteit van mijn werk blijven bewaken — in afstemming met mijn eigen draagkracht én die van mijn cliënten.
Deze keuze betekent ook dat ik als zelfstandig hulpverlener soms minder financiële zekerheid heb. Er zijn vaste kosten die blijven doorlopen, ook wanneer ik minder werk. Bovendien zijn er — zoals voor velen in de zorg — beperkingen binnen het systeem van verzekering en vervangingsinkomen bij uitval om psychische redenen.
Toch blijf ik kiezen voor een manier van werken die geworteld is in verbinding, integriteit en zorgzaamheid. Ik geloof dat dat uiteindelijk de meest duurzame vorm van begeleiding is — voor mezelf én voor wie ik begeleid.
In het voorjaar van 2025 overwoog ik opnieuw om op zoek te gaan naar een deeltijdse, vaste betrekking — in de hoop mijn gezin en mezelf wat meer financiële ademruimte te geven.
Maar in die zoektocht voelde ik zoveel weerstand in mijn lichaam. Alsof alles in mij riep: “Niet deze weg.”
Mijn systeem weet intussen heel goed wat ik nodig heb: ruimte, creativiteit, autonomie. En als hoog sensitieve beelddenker blijk ik zelden tot mijn recht te komen in de reguliere werkplekken.
Trouw aan mijn lichaam en mijn innerlijk weten, koos ik voor een ander pad. Ik begon te bouwen aan iets dat wél klopt — mijn eigen droombedrijf, geworteld in wie ik werkelijk ben.
Herken je jezelf hierin?
De verhalen die ik hoor — van cliënten, vrienden, kennissen — vertonen vaak verrassend veel gelijkenissen.
Het zijn meestal capabele, gevoelige mensen die na een burn-out of depressie voor lange tijd uitvallen.
Wat hen verbindt, is niet alleen hun gevoeligheid, maar ook hun diepe wens om bij te dragen, zinvol te leven, en trouw te blijven aan zichzelf.
Toch botsen ze vaak op werkomgevingen die vooral veel vragen, maar weinig teruggeven. Omgevingen waar verbinding en erkenning ontbreken — en die daardoor als onveilig aanvoelen.
Ze willen niet terug naar het oude, maar weten ook niet goed wat het nieuwe dan moet zijn.
Die tussenzone, dat niemandsland, kan heel eenzaam aanvoelen — en precies dat houdt de spanning vaak in stand.
Soms keren ze toch terug, uit noodzaak. Maar het kost hen zoveel energie dat er nog nauwelijks iets overblijft voor het leven zelf.
Anderen kiezen voor deeltijds werken, uit nood aan balans. Maar ook dan blijft de werkvloer soms een plek die uitput in plaats van voedt.
Lineair
Het zit ‘m vaak niet in de jobinhoud, maar in wat eromheen hangt.
In de lineaire structuren die weinig ruimte laten voor eigen inbreng.
In het tempo dat geen ademruimte biedt voor zelfzorg.
In een cultuur waarin luisteren naar noden als zwakte voelt.
Circulair
In een circulaire onderneming willen we niet alleen de levensduur van het product maar ook van de medewerkers zo lang mogelijk verlengen.
Het accent ligt op kwaliteit ipv kwantiteit.
Er is geen hiërarchie, iedereen is gelijk.
Er is ruimte voor inbreng en zelfzorg en je mag opkomen voor je eigen noden.
Zelfsturing en gedeeld leiderschap, verbinding en medeverantwoordelijkheid staan er centraal.